ความเป็นพิษต่อเซลล์ของกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ที่มีโมโนแคลเซียมซิลิเกตผสมต่อเซลล์เนื้อเยื้อในฟันมนุษย์เมื่อเปรียบเทียบกับไวท์โปรรูทเอ็มทีเอและคีแทคโมลาร์

• Main Authors: Parinya chaisinghanuae, ปริญญา ชัยสิงห์เหนือ, Punnama Siriphannon, ปุณณมา ศิริพันโนน, Nathaphon Tungjit, ณัฐพล ตั้งจิตร, Suwit Wimonchit, สุวิทย์ วิมลจิตต์, Jaruma Sakdee, จารุมา ศักดิ์ดี
• Format: Article
• Language: Thai
• Published: 2015
• Subjects: Glass ionomer cement containing monocalcium silicate compound; Cytotoxicity; GIC-CS; Human pulp cells; White ProRoot® MTA; MTT; กลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ที่มีสารประกอบโมโนแคลเซียมซิลิเกต; ความเป็นพิษต่อเซลล์; จีไอซีซีเอส; เซลล์เนื้อเยื้อในฟันมนุษย์; ไวท์โปรรูทเอ็มทีเอ; เอ็มทีที; Open Access article; วิทยาสารทันตแพทยศาสตร์มหิดล; Mahidol Dental Journal
• Online Access: https://repository.li.mahidol.ac.th/handle/123456789/1121
• Institution: Mahidol University

วัตถุประสงค์: วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้จะทำการทดสอบวัดความเป็นพิษต่อเซลล์ของกลาสอโอโนเมอร์ซีเมนต์ที่มีสารประกอบโมโนแคลเซียมซิลิเกต (จีไอซีซีเอส) ต่อเซลล์เนื้อเยื่อในฟันมนุษย์โดยทำการเปรียบเทียบกับไวท์โปรรูทเอ็มทีเอ และคีแทคโมลาร์ วัสดุอุปกรณ์และวิธีการศึกษา: นำเซลล์เนื้อเยื่อในฟันมนุษย์มาทำการกระตุ้นด้วยสารสกัดทดสอบของไวท์โปรรูทเอ็มทีเอ คีแทคโมลาร์อีซี่มิกซ์, โมโนแคลเซียมซิลิเกต,จีไอซีซีเอสชนิดละ 5 ความเข้มข้น (ความเข้มข้นสูงสุด (0.2 กรัมต่อมิลลิลิตร), เจือจาง 1 ต่อ 1, ต่อ 2, เจือจาง 1 ต่อ 4, เจือจาง 1 ต่อ 8) เป็นระยะเวลา 24 ชั่งโมง หลังจากนั้นทำการทดสอบวัดความเป็นพิษต่อเซลล์ด้วยวิธีเอ็มทีที โดยวัดค่าระดับความทึบแสงด้วยเครื่องวัดการดูดกลืนแสงที่ความยาวคลื่น 570 นาโนเมตร และทำการศึกษาถึงลักษณะรูปร่างของเซลล์ด้วยกล้องจุลทรรศน์ดูความเปลี่ยนต่างเฟส ผลการศึกษา: พบว่าทุกระดับความเข้มข้นของสารสกัดจีไอซีซีเอส ไม่เกิดความเป็นพิษต่อเซลล์เนื้อเยื่อในฟันมนุษย์ ซึ่งค่าระดับความทึบแสงมีค่าไม่แตกต่างจากไวท์โปรรูทเอ็มทีเอและคีแทคโมลาร์อีซี่มิกซ์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) และจากการศึกษารูปร่างของเซลล์พบว่าเซลล์มีลักษณะเรียวแหลม ยึดตัว มีการยื่นสัมผัสกันของซัยโตพลาสมิคโปรเซส และอยู่รวมกันอย่างหนาแน่น บทสรุป: จีไอซีซีเอสไม่ก่อให้เกิดความเป็นพิษต่อเซลล์เนื้อเยื่อในฟันมนุษย์ ซึ่งอาจจะเป็นอีกทางเลือกที่จะนำมาพัฒนาเป็นสารใช้ปิดแผลเนื้อเยื่อในต่อไป