ภูมิปัญญาในการรู้รักษาตัวรอด : พินิจจากวรรณคดี
บทความนี้ต้องการเสนอความคิดในการรู้รักษาตัวรอดของคนไทยที่ได้รับผ่านมาทางพระพุทธศาสนาและถ่ายทอดไว้ในภาษาและวรรณคดีไทย ผลจากการศึกษาวรรณคดี 3 เรื่อง คือ บทละครนอกเรื่องสังข์ทองสำนวนรัชกาลที่ 2 บทเสภาเรื่องขุนช้าง-ขุนแผน และนิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีของสุนทรภู่ พบว่า ตัวละครในทุกเรื่องยอมรับว่า ความสุ...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Other Authors: | |
| Format: | Article |
| Language: | Thai |
| Published: |
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
2009
|
| Subjects: | |
| Online Access: | http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/9508 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Institution: | Chulalongkorn University |
| Language: | Thai |
| Summary: | บทความนี้ต้องการเสนอความคิดในการรู้รักษาตัวรอดของคนไทยที่ได้รับผ่านมาทางพระพุทธศาสนาและถ่ายทอดไว้ในภาษาและวรรณคดีไทย ผลจากการศึกษาวรรณคดี 3 เรื่อง คือ บทละครนอกเรื่องสังข์ทองสำนวนรัชกาลที่ 2 บทเสภาเรื่องขุนช้าง-ขุนแผน และนิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีของสุนทรภู่ พบว่า ตัวละครในทุกเรื่องยอมรับว่า ความสุขและความทุกข์เป็นของคู่กัน ไม่มีสภาวะใดคงที่ ความทุกข์เกิดจากกรรม วิธีดับทุกข์ในขณะที่ต้องเผชิญวิบากกรรมนั้นก็คือ “การรักษาตัว” โดยการครองตัวให้อยู่ในศีลธรรม ด้วยความอดทน เพื่อหวังว่าบุญกุศลที่ทำมาจะทำให้กรรมค่อยๆหมดไป ความอดทนรอดูผลระยะยามเป็นภูมิปัญญาหนึ่งที่ช่วยให้คนไทยสามารถเผชิญด้วยเผชิญปัญหาด้วยความอดทนและไม่รีบร้อน นอกจากนี้กวีไทยยังให้ความสำคัญกับจิตใจเป็นพิเศษ จึงปรากฏคำที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกของ “ใจ” ที่หลากหลาย |
|---|