ปัจจัยทํานายคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของผู้รอดชีวิตจากมะเร็งลําไส้ใหญ่และทวารหนักหลังสิ้นสุดการรักษา 6 เดือนถึง 5 ปี
วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ และอํานาจทํานายของการรบกวนจากอาการ ระยะของโรคความกลัวการกลับเป็นมะเร็งซ้ำและความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนอง ต่อคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของผู้รอดชีวิตจากมะเร็งลําไส้ใหญ่และทวารหนักหลังสิ้นสุดการรักษา 6 เดือนถึง 5 ปี รูปแบบการวิจัย: การวิจัยความสัมพัน...
Saved in:
| Main Authors: | , , , , , , , |
|---|---|
| Other Authors: | |
| Format: | Article |
| Language: | Thai |
| Published: |
2019
|
| Subjects: | |
| Online Access: | https://repository.li.mahidol.ac.th/handle/123456789/48024 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Institution: | Mahidol University |
| Language: | Thai |
| Summary: | วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ และอํานาจทํานายของการรบกวนจากอาการ
ระยะของโรคความกลัวการกลับเป็นมะเร็งซ้ำและความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนอง
ต่อคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของผู้รอดชีวิตจากมะเร็งลําไส้ใหญ่และทวารหนักหลังสิ้นสุดการรักษา 6 เดือนถึง 5 ปี รูปแบบการวิจัย: การวิจัยความสัมพันธ์เชิงทํานาย
วิธีดําเนินการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้รอดชีวิตจากมะเร็งลําไส้ใหญ่และทวารหนักที่มีคุณสมบัติตามเกณฑ์ที่กําหนดจํานวน 108 ราย ที่มารับบริการ ณ โรงพยาบาลระดับตติยภูมิแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร ชุดแบบสอบถาม ประกอบด้วย ข้อมูลส่วนบุคคล การรบกวนจากอาการ ความกลัวการกลับเป็นมะเร็งซ้ำ ความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนองและคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยายและสถิติถดถอยพหุคูณแบบเข้าพร้อมกัน ผลการวิจัย: คุณภาพชีวิตด้านสุขภาพของผู้รอดชีวิตจากมะเร็งลําไส้ใหญ่และทวารหนักหลังสิ้นสุดการรักษา 6 เดือนถึง 5 ปี อยู่ในระดับค่อนข้างสูง (X = 109.14, SD = 10.32) ปัจจัยที่ศึกษา 4 ตัวร่วมกันทํานายคุณภาพชีวิตได้ร้อยละ20.4 อย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ (R2 = .204, F(4, 103) = 6.586, p < .01) โดยการรบกวนจากอาการเป็นปัจจัยที่สามารถทํานายคุณภาพชีวิตดีที่สุด (β = -.295, p < .01) รองลงมาคือ ความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนอง (β = -.261,p < .01) ส่วนระยะของโรคและความกลัวการกลับเป็นมะเร็งซ้ำไม่สามารถทําานายคุณภาพชีวิตได้สรุปและข้อเสนอแนะ:การรบกวนจากอาการและความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนองเป็นปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีคุณภาพชีวิตลดลงของผู้รอดชีวิตจากมะเร็งลําไส้ใหญ่และทวารหนักหลังสิ้นสุดการรักษาพยาบาลควรตระหนักให้ความสําคัญต่อการดูแลผู้ป่วยกลุ่มนี้ โดยเน้นการจัดการการรบกวนจากอาการและวางแผนการดูแลแก้ไขปัญหาความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนอง |
|---|